De mening van Naldje

Ik heb vanaf mijn negende jaar vaak een gevoel gehad dat ik alleen stond. 

Het gevoel hebben dat er mensen in mijn omgeving waren die mij geen succes gunnen of een goed leven gunnen.

Mensen die verwachtten dat ik altijd maar weer de schijnwerpers op hun zou richten. En dat het moment dat iemand  een schijnwerper op mij richtte dat vervolgens de mensen die verwachtten dat zij in het middelpunt horen te staan, opmerkingen maakten die ik interpreteerde als met het doel om te beschadigen en de schijnwerper van mij af te halen. 

Iedere keer dat ik dat voelde deed het mij pijn. Een pijn die ik liever niet wil voelen. En het was vooral gevoel niet gesteund te worden dat mij pijn deed.

Het gevolg daarvan was dat ik tot de dag van vandaag vaak rustig zit en mijn mond houd, hoewel alles in mij mijn mond wil laten open doen om mijn mening te verkondigen ook naar degenen waar ik het gevoel bij heb dat ze het niet gunnen dat ik mijn mond open trek.

Tot op de dag van vandaag voel ik mij door maar een paar mensen echt gesteund . Er zijn anderen die daar niet aan toe komen , omdat ze te druk bezig zijn met zichzelf en daarmee ook de behoefte hebben dat ook ik druk met hun bezig moet zijn.

Ondanks dat gevoel dat ik heb , probeer mij al jaren er niets van aan te trekken en mijn leven te leven zoals ik wens.  Maar zo nu en dan voel ik mij er wel verdrietig onder. 

De maatschappij waarin wij leven is zo sterk op het individu gericht dat er mensen zijn die de focus op zichzelf richten en verwachten dat de ander ook de focus op hen richten. Het is de strijd om de erkenning van de eigen ik. 

Degenen die uiteindelijk de focus richt op de ander verliest de strijd en wordt dan door die ander niet als individu gezien en verwacht dus dat focus constant gericht is op die ander. Er ontstaat zo een meester-slaaf dialectiek. 

De ander die verwacht dat constant de focus op hem of haar is gericht is zich niet bewust ervan en ook niet zelfbewust. De persoon die zich richt op de ander is meer zelfbewust en zal op een gegeven moment in opstand komen als begin van de strijd om acceptatie en erkenning. En dat is de eerste stap naar vrijheid.

Het is pas het moment dat de ander op wie de focus is gericht de focus verlegt naar de persoon waar niet de focus op is gericht dat deze persoon zelfbewust wordt. 

In dat op zicht ben ik al vroeg zelfbewust , omdat ik altijd focus heb gelegd op de ander. Maar de stap naar vrijheid is tot nu toe nog te groot gebleken.