Suriname is geen mislukte staat. Suriname is een spiegel. Een spiegel van een diepgeworteld systeem dat van buitenaf is opgelegd, en van binnenuit wordt nagebootst. Wie Suriname bekijkt door een Europese bril, zal chaos zien waar in werkelijkheid koloniale naweeën huizen. Wat Suriname nodig heeft, is geen nieuwe leiders in oude systemen, maar een fundamentele dekolonisatie van het denken.
1. Suriname als blauwdruk van het Westen De Surinaamse staat is gebouwd op de fundamenten van een Europees model: parlementaire democratie, monetair beleid, economische afhankelijkheid. Het idee van ‘vooruitgang’ is niet van ons. Het is geïmporteerd. Een natie die haar toekomst bouwt op geleend geld, westerse instellingen en eurocentrische definities van succes, leeft in een permanente staat van afhankelijkheid. Dit is geen falen van het volk. Dit is het succes van een systeem dat ons geleerd heeft te geloven dat wij niets zijn zonder hén.
2. Het raciaal gefilterde perspectief Suriname wordt vaak ‘negatief’ besproken. Niet omdat de feiten ernstiger zijn dan elders, maar omdat het verhaal verteld wordt door een wereld die niet gewend is aan zwarte autoriteit. Dat zwarte en bruine mensen aan het roer staan, past niet in het sjabloon van de oude wereldorde. En dus wordt hun leiderschap pathologiseerd. Niet omdat ze falen, maar omdat ze bestaan.
3. Verdeel en Heers als nationaal erfstuk De giftigste erfenis van het kolonialisme is geen slavernij, maar verdeel en heers. In plaats van collectieve besluitvorming via unanimiteit, zoals in traditionele Afrikaanse samenlevingen, hebben we meerderheid van stemmen geïnternaliseerd als de enige democratische weg. Maar meerderheid betekent ook minderheid. Polarisatie. Winnaars en verliezers. En dat is precies wat het systeem wil: strijd. Tegenwerking. Stilstand.
4. Het Surinaamse geheugen vergeten Onze voorouders dachten niet in tegenstellingen. Zij leefden met de tijd, niet in de tijd. Hun besluitvorming was cyclisch, hun ritme afgestemd op natuur, gemeenschap en verbinding. Ubuntu. Samenheid. Wij zijn daarvan vervreemd geraakt. We denken dat ontwikkeling pas echt is als het Europees ruikt, klinkt en rekent. Maar dat is geen vooruitgang. Dat is culturele amnesie.
5. De noodzaak van een nieuw systeem Suriname heeft geen betere versie van het oude nodig. Suriname heeft een radicale verbeelding nodig. Een systeem geworteld in eigen grond, eigen ritme, eigen waarden. Geen imitatie van het Westen, maar een belichaming van Ubuntu. Een economie van zorg. Een politiek van verbondenheid. Een samenleving die geen meerderheden nodig heeft om in gezamenlijkheid te beslissen.
Slot: Van geleend bewustzijn naar collectief ontwaken Zolang wij Suriname bekijken door de lens van het Westen, zullen we blijven geloven dat we tekortschieten. Maar wanneer we beginnen te kijken met onze eigen ogen, zullen we zien dat we iets bezitten dat zij allang verloren zijn: samenkracht. Ritme. Ziel.
De tijd is nu. De revolutie is niet gewelddadig, maar bewust. Geen strijd, maar ontwaken. Geen macht, maar wederzijdse versterking.
Suriname is geen project van het Westen. Suriname is een potentieel dat wacht op herinnering.
De mening van Naldje 
Plaats een reactie