Ben jij trouw aan jouw waarheid? Of denk je dat je dat bent?
Ik heb jaren geleefd met de gedachte dat ik moest uitkijken met wat ik zei.
Wat ik zei, kon misschien wel overkomen als ‘niet goed genoeg’, terwijl het in werkelijkheid een spiegelend effect had. Mijn woorden zetten aan tot zelfreflectie — en zelfreflectie dwingt tot het nemen van verantwoordelijkheid.
Het gevolg van het niet uitspreken van mijn stem was dat ik niet in lijn met mijzelf leefde.
Ik heb mijzelf onzichtbaar gemaakt.
Ik stond continu ‘aan’ in het nemen van verantwoordelijkheid, om mijzelf te verbeteren in de lijn zoals gewenst door een ander — zodat de ander geen verantwoordelijkheid hoefde te nemen.
Wat ik niet zag:
Het enige waar ik werkelijk aan had hoeven werken, was mijn mening geven.
Omdat mijn mening ertoe doet.
Daar waar de ander voelt dat verantwoordelijkheid genomen moet worden, maar de angst heeft om dat te doen, ligt dat leerpunt bij de ander — niet bij mij.
Vandaag ben ik op een nieuw punt aangekomen:
Ik ga niet langer politiek correct zwijgen.
Mijn stem gaat gehoord worden, hoe comfortabel of discomfortabel dat ook is.
De waarheid gaat spreken — mijn waarheid — en die zal ongetwijfeld herkend worden door anderen.
Ik kies ervoor te leven naar mijn waarheid,
te zijn wie ik werkelijk ben,
en niet te zijn wie ik niet werkelijk ben — iemand die zichzelf verbergt.
Leven naar mijn waarheid is de essentie.
En het geeft een vreugdevol gevoel dat met niets anders te vergelijken is.
Leef jij naar jouw waarheid?
Of denk je dat je naar jouw waarheid leeft?
Ik nodig je uit om daar vandaag bij stil te staan.
De mening van Naldje 
Plaats een reactie