Ubuntu is geen jij versus ik. Ubuntu is: ik ben jij. Ubuntu kent geen vijand, want zij kent geen afgescheidenheid. Geen strijd, maar een dialoog die bloeit in het midden. Ubuntu is geen compromis. Het is samenkracht —de kracht die alleen ontstaat wanneer ik mezelf herken in jouw ogen.
Religie als systeem (Jodendom, Christendom, Islam): Ze spreken van God, maar praten op gebiedende wijs: “Doe dit. Geloof dat. Wees gehoorzaam.” Het gesprek lijkt een dialoog, maar is een bevel in vermomming. Geen jij én ik. Maar: jij moet zijn zoals ik. Geen ruimte voor fluisteren, alleen gebod. En zo wordt het gesprek een strijd. Een continue wedloop tussen recht en onrecht, tussen hemel en hel, tussen ons en hen. De meester dicteert. De knecht gehoorzaamt. Dat wordt dan “gesprek” genoemd. Maar waar is het luisteren? Waar is het worden?
Ubuntu zegt: Niet: “Ik zie jou als de ander.” Maar: “Ik besta door jou.”
Daar waar jij wordt kleiner gemaakt, verlies ik mijn volledigheid. En daar waar jij groeit, wordt mijn ziel ruimer.
Ubuntu gelooft niet in groei als grafiek, maar in groei als verdieping. Niet industriële verbetering, maar innerlijke verruiming. Geen winst, maar wederzijdse bloei.
Kapitalisme & religie: de valse spiegel
Kapitalisme zegt: “Ik win, dus jij verliest.” Religie zegt: “Ik ben gered, dus jij bent verloren.” Communisme zegt: “We zijn gelijk, dus jij moet zoals ik zijn.”
Maar Ubuntu zegt: > “We zijn verbonden, dus we groeien samen — of helemaal niet.”
Dus: Industriële vooruitgang is geen menselijke groei. Een betere machine maakt geen beter mens. Een dikker boek maakt geen diepere ziel. Een hemel die ver weg ligt, is een afleiding van het paradijs dat tussen ons kan ontstaan.
De mening van Naldje 
Plaats een reactie