De mening van Naldje

Hel is losgebroken in de VS, in Californië.

Toch blijft het bijzonder hoe witte mensen blijven claimen dat dit land van hen is — terwijl hun voorouders als immigranten uit Europa kwamen, de oorspronkelijke bewoners verdreven en vernietigden, en Afrikanen uit Afrika naar de Amerika’s brachten als vee.

Dit zegt alles over hoe witte mensen zijn onderwezen: onderwezen dat alles van hen is,  onderwezen dat hun plek vanzelfsprekend is, en dat ze — vaak onbewust — superieur zijn aan mensen met een donkerdere huidskleur.

Bijzonder hoe zij een verdeling op huidskleur hebben gecreëerd, waaraan iedereen zich lijkt te houden. Bruin tegen zwart (terwijl veel bruine mensen ook Afrikaanse roots hebben). Bruin tegen wit. Zwart tegen wit. Zo wordt de mens beziggehouden. Afgeleid. Verdeeld. En men vergeet één ding: wij zijn allen één. Niemand is meer dan de ander. Als één van ons verliest, verliezen we allemaal. Als één wint, maar de ander verliest, is er geen overwinning. Alleen illusie.

🧱 De muur van angst

Er zijn mensen die niet bewust lijken te willen worden.

En dan zijn er mensen in Europa die in verzet komen tegen asielzoekers. “Vol is vol,” zeggen ze.

Maar let op: deze mensen lijken niet te beseffen dat Europeanen eeuwen geleden de wereld over trokken om gebieden te beroven, mensen te onderdrukken en hele bevolkingen te ontmenselijken.

En dát is de geschiedenis waar Europa tot op de dag van vandaag van profiteert.

Mijn stelling is dan ook: dit is níet het moment waarop het geklaag over “te veel” asielzoekers enige recht van spreken heeft.

Mijn vermoeden? Onder dat verzet ligt angst. Angst dat de ander beter is. Angst dat ze niet zullen overleven zonder de privileges die ze gewend zijn. Angst om tekort te schieten. En dát, precies dát, is wat het kapitalistische systeem heeft veroorzaakt: De mens vervreemden. Vervreemden van zichzelf. Vervreemden van de ander. Tot we uiteindelijk onze eigen menselijkheid kwijtraken — beetje bij beetje, zonder het door te hebben.

📚 Waar is het onderwijs dat ons weer mens maakt?

Waar is het onderwijs dat mensen onderwijst over wat er écht is gebeurd?

Onderwijs dat niet stopt bij feiten, maar mensen helpt afsluiten — en opnieuw beginnen.

Waar zijn de docenten die deze waarheid aandurven, op een eerlijke, moedige manier?

Waar is het onderwijs dat ons helpt herinneren dat wij allen mens zijn? Zodat wij, collectief, onze menselijkheid kunnen herwinnen.