Mijn zoon was bijna drie jaar oud toen bij hem een autismespectrumstoornis werd vastgesteld. Inmiddels is hij veertien. Zijn moeder en ik zijn sinds 2015 officieel uit elkaar. In al die jaren heb ik mij sterk gehouden.
Van 2014 tot en met eind 2018 had ik aan het einde van de week tot en met het einde van het weekend de volledige zorg voor hem. Daarna waren de weekenden om en om verdeeld tussen mij en zijn moeder.
En ik moet zeggen: ik begin het te voelen.
Continu aanwezig zijn. Altijd rekening houden met prikkels. Niet naar te drukke plekken kunnen gaan omdat hij dan in paniek kan raken. Dat betekent dat je constant aan staat — en dan op maandag weer moet werken, zonder echte rust.
Soms voelt het alsof het mij niet wordt gegund om moe te zijn. Alsof snakken naar rust een teken van zwakte zou zijn. Alsof ik lui ben. Maar dat is het niet. Dat is het witte koloniale narratief dat mij probeert te vangen.
Ik zie mensen die zich trots ‘zwart’ noemen — zwart, gedefinieerd door het oog van de witte man — die klagen over het witte systeem, maar ondertussen alle narratieven van dat systeem omarmen. Ik noem hen onbewuste mensen. Het zijn vaak ook de mensen die hun ware mening pas durven tonen als het veilig is.
Ik heb de overtuigingen losgelaten die nooit van mij waren. En vanaf nu zeg ik hoe het is.
Wil je het niet horen?
Dan zeg ik het toch — voor jou.
De mening van Naldje 
Plaats een reactie