De mening van Naldje

David kwam nietsvermoedend de kamer binnen, waarin een grote lange tafel staat met aan beide kanten van de tafel 10 stoelen. Het is een ruimte, welke met gemak 20 mensen kan huisvesten. In de kamer stonden Jonathan en Tanya.

​Het moment dat Jonathan David de kamer zag binnenlopen, opende hij direct het gesprek: “David, kom verder! Ik zag dat je gisteren een presentatie had gegeven. Dat was echt heel slecht werk van je. Het zag er echt niet goed uit. Het was te moeilijk geschreven en niemand snapte het. Tanya, jij zag het toch ook?”

​Tanya bevroor bij deze vraag. Ze voelde zich ongemakkelijk. Zij weet dat ze eerder Jonathan had bevestigd in zijn opmerking dat de presentatie van David niet goed was, maar zij voelt nu de angst om deze bevestiging uit te spreken daar waar David ook aanwezig is, omdat ze David na afloop wel gefeliciteerd heeft met de mooie presentatie, omdat het een mooie presentatie was. Ze voelt zich ongemakkelijk en kijkt naar Jonathan verschrikt. Ze stamelt wat en zegt onverstaanbaar iets wat duidt op bevestiging van de stelling van Jonathan, maar ook dat ze de presentatie eigenlijk wel goed vond. Er zit veel twijfel bij Tanya. Het enige dat zij wil, is dat zij als goed genoeg wordt gezien.

​David reageerde op de stelling van Jonathan en de halve bevestiging van Tanya hiervan met: “Jonathan, jij mag vinden dat de presentatie niet goed genoeg was in jouw ogen. Ik heb van anderen namelijk geluiden gehoord dat het een mooie en duidelijke presentatie was. Ik heb er veel zorg aan besteed om het zo duidelijk mogelijk te maken.”

​”Luister, David,” begon Jonathan, “ik denk dat veel mensen bang waren om hun eigen mening te geven aan jou. Geloof mij, jouw presentatie was echt niet goed.” Jonathan pakte wat papieren en liet dit aan David zien. Jonathan gaat verder: “Kijk hier, dit is mijn presentatie! Het is veel overzichtelijker en veel duidelijker dan dat van jou. Toch, Tanya?” Tanya kijkt weer verschrikt naar Jonathan en vanuit angst bevestigt zij met een kort knikje.

​David kijkt naar de papieren en zegt in alle eerlijkheid: “Ik zie dat jij net als ik ook veel aandacht hebt besteed aan deze presentatie. Daar geef ik mijn waardering voor. Maar ook ik heb, zoals ik heb aangegeven, veel tijd besteed aan de presentatie en heb het met een doel geschreven. Met wat ik heb teruggekregen, en dat waren oprechte reacties, kan ik stellen dat het doel bereikt is.”

​Jonathan valt even stil en reageert dan: “Zo slecht is jouw presentatie ook niet, maar ik vind mijn presentatie veel beter. In ieder geval bedankt voor de waardering die je uitspreekt voor mijn presentatie.”

​In deze korte casus zie je een persoon, David, die zonder toestemming van een ander een presentatie heeft gemaakt. Hij weet dat hij veel tijd erin heeft gestopt en is vanuit zichzelf tevreden met het resultaat, wat ook bevestigd is door de toehoorders aan hem direct. David fungeert hier als een persoon A. We zien ook een persoon, Jonathan, die niet tevreden is en bevestiging zoekt bij anderen dat de presentatie niet goed genoeg is. Hij is stellig in zijn verweer dat het niet goed genoeg is en vindt zijn eigen presentatie veel beter. Hij leeft vanuit angst, de angst dat anderen hem niet meer goed genoeg vinden. Dit is de B-persoon, de persoon die anderen probeert op te zetten tegen de persoon die een gevaar vormt voor zijn goed genoeg zijn. En dan hebben we nog Tanya. Zij fungeert als wat ik noem de C-persoon. Zij leeft ook vanuit angst om niet goed genoeg te zijn. Dus zij bevestigt Jonathan in zijn angst door te bevestigen dat de presentatie van David niet goed genoeg was, terwijl ze de presentatie van David eigenlijk wel goed vond.

​Heb jij in jouw leven ooit zo’n situatie meegemaakt? 

En nu besef ik dat als jij de C-persoon bent, dat jij angst voelt hier open en eerlijk over te zijn, omdat er ergens een B-persoon is die je hierop kan aanspreken, waardoor jij het gevoel krijgt dat je toch niet goed genoeg bent. De B-persoon zal waarschijnlijk niet reageren, omdat zelfreflectie erg lastig is, omdat zelfreflectie ervoor zorgt dat een oude pijn van het niet goed genoeg zijn dan naar boven komt.

​Maar toch heb ik de vraag gesteld. Laat de vraag voor jezelf bezinken en als je zo’n situatie hebt meegemaakt, stel je dan de volgende vraag: Hoe reageerde ik in deze situatie? Hoe komt het dat ik zo reageerde? Onthoud één ding: Ook jij bent goed genoeg precies zoals jij bent en laat dit niet afhangen van wat een ander vindt.

Als je wilt sparren met mij over zo’n situatie die jij hebt meegemaakt, met de vraag hoe ervan los te komen, ik houd mij aanbevolen om daarover te spreken met jou.